Rozdział 4

Rozdział 4

Rysiek Riedel śpiewał, że w naszym życiu ważne są tylko chwile. Ulotne. Powinniśmy czerpać z życia jak najwięcej. Pełnymi garściami. Powinniśmy wszystkiego próbować. Siedzę na bydgoskiej starówce i zastanawiam się znów nad tym wszystkim. Znów mam wrażenie ,że życie ucieka mi przez palce. Chce żyć, każda próba życia bez Ciebie kończy się fiaskiem. Dlaczego ? Kocham Cię i nie łatwo jest się wyleczyć z miłości. Miłość to nie grypa.  Nie zażyje antybiotyku i nie zrobi mi się lepiej. Może jakbym się zaćpała to przyniosło by mi to krótkotrwałą ulgę. No właśnie krótko trwałą. Mimo, że minęło jakieś 15 dni od naszego rozstania ja ciągle się zastanawiam jak się czujesz. Czy jest Ci dobrze w tym Bełchatowie? Czy koledzy Cię zaakceptowali ? Czy masz ładne mieszkanie i dziewczynę ? Bo zostawiłeś mnie dla innej? Wiem, że teraz robię z siebie ofiarę losu. Bo tak łatwo mnie złamałeś jak zapałkę.  Wracam do domu. Pakuje się. Znaczy pakuje rzeczy które jeszcze został, bo część rzeczy pojechała już kurierem do stolicy Małopolski. Dostałam mieszkanie w centrum Krakowa zwanego Zwierzyńcem. Zamieszkam tam z moją kochaną Ania. Moi rodzice podobnie jak rodzice Anki byli dosyć dobrze postawionymi urzędnikami bydgoskiej prokuratury, jednym słowem nie musieliśmy się martwić czy starczy nam do przysłowiowego pierwszego. Miałam co chciałam, ale to nie zrobiło ze mnie egoistki. Ludzie ,a dokładnie koleżanki często wykorzystywały to ,że jestem bogata i że nie jest to dla mnie problem by zabrać je do knajpy czy do kina. Ten punkt widzenia zmieniła we mnie Anka, która dosadnie opowiedziała mi moją historie i nauczyła innego postrzegania ludzi i świata. Potem poznałam Ciebie. Moje oczko w głowie, gdy byliśmy razem naprawdę nie liczyło się nic. Czas. Przyjaciółka. Rodzina. A Ty, Andrzeju jednego dnia zepsułeś wszystko. Nas . Niczym pstryknięciem palców przekreśliłeś wszystko. Dziś jestem na tyle silna, żeby powiedzieć Ci w twarz, że jesteś pieprzonym egoistą. Wielkim siatkarzykiem. Jesteś nawet nie mężczyzną jesteś tchórzem i zwykłym skurwielem. Nienawidzę Cię. Jutro wyjeżdżam do Krakowa i zamykam dział w moim życiu zwanym naszym związkiem. Staje się zwykłą zimną dziewczyną, która będzie miała każdego którego zapragnie.  Muszę się przyznać jeszcze przed samą sobą, że dzieje się ze mną coś niedobrego. Dziś znaczy wczoraj w nocy leciała mi krew z nosa. Wytłumaczyłam to sobie tym, że ostatnio mało jadłam, a dużo się denerwowałam. Bardzo dużo. Znów minęło kilka dni. Dokładnie 20 odkąd nie jesteśmy razem. Dziś wyjeżdżam do Krakowa. Dziwnie się czuje pod względem psychicznym jakbym wyszła z psychiatryka i wkraczała do nowego społeczeństwa wcześniej mi nie znanego. W mojej głowie bije się wiele emocji strach, obojętność, empatia. Stałam się cholernie empatyczna do wszystkich. Nawet do taksówkarza któremu rzekomo zdechł pies niemal płakałam z nim w aucie podczas podróży do mojego lokum.

Minęło już 28 dni od naszego rozstania. Jestem już studentką. Nocne krwotoki nie ustają ,czasami zdarzają mi się zawroty głowy. Ale to wszystko przez zabiegane życie. Ciągle uczelnia dom biblioteka no i nauka. Nie jestem typową studentką pijącą dzień w dzień. Nie jem tylko zupek chińskich. Staję się trochę kujonkiem. Bez dawnego blasku. Nie ma we mnie życia. Uśmiech jest sztuczny, bo już dawno nie mam powodu do szczęścia. Jest mechaniczny. Nie ubieram się tak jak kiedyś. Nie przyciągam wzroku mężczyzn. Ale przestałam myśleć o Tobie tak często. Owszem zdarza mi się to jeszcze zazwyczaj przed snem. Wracam do chwil w których było nam tak dobrze, bo chce przynajmniej w dziwnym odczuciu zasnąć. Szczęściu pomieszanym z głupotą, bo przecież wiem że my już nie powrócimy. Bo nas już nie ma i nigdy nie będzie. Też to nie zmienia faktu, że strasznie tęsknie. Jestem tak strasznie niekonwencjonalna.  Problematyczna. Nie mogę wyrzucić Cię z mojej głowy. Siedzę z podkulonymi nogami pod brodę na parapecie słuchając muzyki i nagle do moich uszu dopływa dźwięk. Mój mózg przetwarza słowa, które momentalnie stają się moim nowym mottem ‘Żyj z całych sił i uśmiechaj się do ludzi ,bo nie jesteś sam. Żyj nocą śnij niech zły sen cię nigdy więcej nie obudzi. Teraz śnij. Niech dobry Bóg zawsze Cię za rękę trzyma kiedy ,kiedy ciemny wiatr porywa spokój siejąc smutek i zwątpienie. Pamiętaj ,że jak na deszczu łza cały ten świat nie znaczy nic, a nic. Chwila która trwa może być najlepszą z Twoich chwil. Idź własną drogą. Bo w tym cały sens istnienia żeby umieć żyć. Bez znieczulenia. Bez niepotrzebnych niespełnienia myśli złych…’ i tak po raz kolejny Rysiek nauczył mnie jak żyć. Czas wziąć sobie tą radę do serca i zacząć żyć nie patrząc w przeszłość. 

Z dnia na dzień dochodzę do wniosku , że nie umiem żyć bez niej. To ona była moim motorem napędowym. Ona uczyła mnie życia. Jej samo siedzenie na szafce w kuchni sprawiało , że dzień przebiegał pod innym rysem. Miał inny scenariusz. Teraz chodzę ciągle nabuzowany. Sypiam z byle lepszą spotkaną w klubie laska , by choć na chwilę zapomnieć o niej. Łudzę się  ,że któraś może ją zastąpić. Żadna nie jest na tyle ładna i inteligentna by dorównać Mery. Nie ma dnia w którym nie myślę jak ma się moje słoneczko. Nie wiem gdzie teraz mieszka  ,bo dowiedziałem się  ,że w Bydgoszczy już nie. Wspominała  ,że ma składać papiery na uniwerek do Poznania. Gdybym nie posłuchał wtedy jej matki teraz pewnie byłaby ze mną w tym Bełchatowie i studiowałaby w Łodzi czy Krakowie. Tak bardzo mi jej brakuje. W sumie nie rozumiem jej matki , która wolała wybrała cierpienie dla swojego dziecka, a ja jak głupek pomogłam jej ziścić ten plan. Stałem się marionetką w tym pieprzonym teatrzyku , który zrobił ze mnie egoistę i gówniarza. W klubie idzie mi tak średnio. Już wcześniej mówiłem  ,że znalazłem wspólny język z Karolem. Super gość. Też niedawno rozstał się z dziewczyną wiec nie jestem sam w swoich przemyśleniach. Zaczynam bać się wszystkiego. Nie wiem jak mam żyć. Nie wiem jak mam istnieć bez niej.

___

Miałam dodać we wtorek, ale jest dziś bo wyjeżdżam i rozdział będzie dodany po moim powrocie. Już 5. z bardziej rozkręconą akcją.

Głowa mnie boli od płaczu po meczu. Biedny Winarek, któremu odmawiano pomocy i sam na własną rękę musiał zrobić badania. Oczywiście miał wsparcie trenera. No nic. Szykujemy się na ME i będzie dobrze. Musi być. Dziękuje Ci Piotrusiu i Kosko kochana za tą Ligę Światową. Byliście najlepsi.

Zapraszam do komentowania. Bo niebawem (za całe 6 rozdziałów) epilog. 

Pozdrawiam Anka