Rozdział 3

Rozdział 3

   Budzę się rano i nerwowo sprzątam mieszkanie, by chodź na kilka chwil moje myśli odbiegły od wyników rekrutacji i przede wszystkim Ciebie. Mieszkanie już lśni, a wyników dalej jak nie było tak nie ma. Nie wiem co mam ze sobą zrobić. Idę do pokoju siadam na łóżku znów moje źrenice udają się w kierunku naszego zdjęcia. Ale nie mam siły już płakać. Nagle do moich uszu dochodzi dźwięk nowej wiadomości oznaczającą iż dostałam nowego maila. Podnoszę się. Nagle straciłam grunt. W głowie okropnie mi się kołuje. Opieram się z impetem o drzwi które momentalnie się zatrzaskują. Po chwili wszystko wraca do normy. Boję się otworzyć ten list. List który zmieni moje życie czy tak czy tak. Z drżącą ręką otwieram wiadomość. Czytam. Serce dudni jak oszalałe. Momentalnie brzuch zaczyna mnie boleć. Jednak po chwili ogarnia mnie euforia. Niepohamowane szczęście. Mam ochotę krzyczeć, ale już nie przez Ciebie.  Innymi słowy dostałam się. Dostałam się na UJ. Już od października zostanę pełnoprawną studentką historii. Anka przecież też składała podanie. Ciekawe czy się dostała. Jedynym sposobem aby to sprawdzić jest wykonanie do niej połączenia. Tak też robię.

-Halo Anka. I co były już wyniki-pytam jak gdyby nigdy nic. Oczekując odpowiedzi

-Były.-powiedziała cicho, bez emocji.

-No i jak, no i jak –dopytywałam się wyczekując najgorszego.  Wiedziałam, że sama nie poradzę sobie w nowym mieście. Muszę ją mieć przy sobie. Teraz kiedy Ty zostawiłeś mnie samą w tym cholernej Bydgoszczy.-Dostałam się- odpowiada, a po chwili krzyczycie i śmiejecie się obie do słuchawki aparatu telefonicznego. Tak bardzo się cieszysz ze szczęścia przyjaciółki, że niemal zapominasz jej powiedzieć o swojej sensacji. Gdy się o tym dowiadujesz to krzyczymy jeszcze głośniej. Tak bardzo się cieszysz, że będziesz miała mnie przy sobie. Obliczamy momentalnie, że nie tak daleko mamy do Bełchatowa i Rzeszowa. Czyżby nowe wycieczki ? Nowe znajomości ? Nowe wspomnienia? Mam nadzieje, że nigdzie tam nie trafię na Ciebie. Kolejne dni mijają mi na pakowaniu najprzeróżniejszych pudełek w których znalazły się rzeczy niezbędne do dalszego życia. Znalazło się też pudło z Twoimi rzeczami które podobnie jak pozostałe wylądowały w osiedlowym zsypie. Po tych wszystkich dniach wiem, że odebrałeś mi kawałek życia. Kawałek serca. Kawałek mnie ze sobą. Wiem, że jestem teraz łatwa do złamania. Każde słowo mnie dołuje. Wiem również to, że mimo wszystko każdego dnia uczę się funkcjonować bez Ciebie. Staje się silniejsza. Silniejsza jak nigdy dotąd. Szczerze to nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie ale muszę wziąć kredki i napisać, rozrysować swój nowy scenariusz na moje dalsze być albo nie. Scenariusz zdecydowanie bez Twojego epizodu. Mama z wielkim entuzjazmem przyjmuje wiadomość, iż niebawem wyfrunę z ciepłego rodzinnego gniazda do daleko osadzonego Krakowa. Powiedziała mi, że będzie wspierać i zawsze kochać. Tak niewiele słów a jak bardzo podniosły mnie na duchu po tym wszystkim. Powoli zaczynam wierzyć, że kiedyś będzie dobrze. Zawsze po burzy wychodzi słońce. Zawsze po kłótni należy się pogodzić. Zawsze po zerwaniu należy zapomnieć.

Pakuje ostatnie walizki do bagażnika mojego samochodu. Samochodu który za pomocą moich nóg wywiezie mnie na drugi kraniec Polski. Wywiezie mnie od największego szczęścia kroczącego po tej Ziemi. Wywiezie mnie od Ciebie. Nie ma dnia, abym nie myślał jaki jestem głupi. Należało z Tobą pogadać. Może bylibyśmy razem. Lecz nie ja wolałem słuchać Twojej matki. Zawsze wiedziałem ,że nie przepada za mną i za nami jako parą. I ziścił się jej plan. Wyjeżdżam do tego cholernego Bełchatowa i próbuje o Tobie zapomnieć. O Twoim głosie. Uśmiechu. O tym jak marszczysz nos gdy się denerwujesz. Nie wiem co mam zrobić sam ze sobą. Mimo ,że nie spotykaliśmy się długo to tak bardzo uzależniłaś mnie od siebie. Wsiadam i jadę. Chce przestać o tym myśleć. Zadręczać się. Wiem, że postępuje jak gówniarz bo po prostu uciekam. Nie dałbym rady być tu. Uwierz mi Mery.  Po kilku godzinach jazdy jestem w Bełchatowie. Mieszkam z kumplem. Dni ciągną się w nieskończoność. Karol staje się dla mnie jak brat. Opowiadam mu o Tobie. Nie wie jak wyglądasz i nie dowie się tego przynajmniej ode mnie. To za dużo by mnie kosztowało. Nie zna on całej prawdy. Wie tylko tyle, że się rozstaliśmy. Gramy pierwszy mecz a ja odruchowo szukam Ciebie na trybunach i nie mogę znaleźć.  Teraz dopiero zdałem sobie sprawę, że już Cię nie znajdę. Tak bardzo Cię kocham.

___

Oddaje Wam kolejny rozdział, który jest tak nudny, że mam ochotę się pociąć. Mogę powiedzieć tyle, że w piątym rozdziale akcja nabierze tempa dosyć ostro, a w epilog będzie raczej tragiczny i jak to u mnie bywa zakończy się śmiercią. Nie powiem wam kogo, ale będzie śmierć.

Zapraszam do zakładki PYTANIA I ODPOWIEDZI jeśli macie do mnie jakieś pytanie.

Zapraszam do komentowania.

Wasza Anka