Rozdział 8

Do czego można porównać bicie serca ? Do odbijanej od blatu piłeczki ping-pongowej ? Czy może do równomiarowego tykania naściennego zegarka ? Do czego można porównać spełnienie ? To duchowe i materialne szczęście.  To moment w którym zasypiasz pełna nadziei na lepsze jutro ? Do czego można porównać strach ? To odejście od nas ukochanej osoby, czy może zwykła niechęć do czegoś nowego, nieznanego. Obcego ? Do  czego można porównać miłość ? Do latającego w naszym żołądku bliżej nieokreślonego robactwa? A może do pełnego ofiarowania siebie? Nie ma odpowiedzi na te pytania. Przynajmniej ja ich nie znam. Wiele ludzi ma inne postrzeganie tych wartości.  Wszystkie te emocje są pomieszane w moim sercu.  Serce bije mi jak oszalałe gdy widzę Ciebie. Jestem spełniona kiedy budzę i zasypiam przy Tobie. Ogarnia mnie paniczny lęk wiedząc, że nie ma Cię przy mnie. A kocham i kochać będę zawsze Ciebie. Przemierzałam schodki co dwa, by jak najszybciej znaleźć się w swoim własnym domu, a dokładnie łóżku. Ten wieczór strasznie rozbił mnie emocjonalnie. Okazałam się zwykłą suką, niezważającą na emocje które stanowczo wzięły nade mną kontrole. Nie ważne co mi zrobiłeś, ważne co ja teraz zrobiłam. Mściwość to jak najbardziej jedna z chorób XXI wieku. W pamięci ludzkiej istnieje dział który nazwany jest zemsta. Myślimy tylko o tym  jak odpłacić się innym za wyrządzone nam krzywdy. Ja oczywiście zostałam owładnięta tą chorobą. Liczyło się tylko to, aby się na Tobie odegrać. To takie szczeniackie, lecz człowiek nie myśli o tym wtedy w taki sposób. Ważne są zaostrzone sztylety które chcemy wbić w serce drugiej osoby.  To dziecinada której nie możemy zaprzestać.  Przemierzałam drogę do domu w zastraszającym tempie. Wpadłam zdyszana do pokoju. W biegu zdjęłam kurtkę i buty zrzucając je w głąb pokoju. Opadałam na łóżku, by znów płakać. By znów powróciło moje dawne ja. Znów stałam się sobą z przed kilku miesięcy. Cicha. Słaba. Bojaźliwa i kochająca Cię do ostatku sił. Do ostatku tchnienia. Wiedziałam, że nie uwolnię się od tego uczucia. Nie dam rady zastąpić go żadnym innym, bo żadne inne nie dorówna pierwszej miłości. Myślę, że kiedyś dam radę pokochać innego mężczyznę równie mocno co Ciebie, ale już nie tą samą miłością. Boje się, bo wiem gdzie jesteś. Wiem, że jeżeli będę spotykać się z Karolem to będziemy się widywać, a tego nie chce.   Opadam bezwładnie na łóżko i po chwili oczy znów wypełniają się słoną cieczą która spływa do kącików oczu rozmazując resztki tuszu znajdującego się na moich kruczo-czarnych rzęsach.  Powieki mi opadają i znów widzę Cię stojącego przede mną. Widzę Twój gęstawy zarost. Widzę oczy bez starego blasku. Widzę nienagannie ułożone włosy. Cały Ty. Znów słyszę Twój głos. Słyszę dwa słowa. Słyszę te cholerne 9 liter. Słyszę ‘Kocham Cię’. Nie wiem ile w tym było kłamstwa, a ile prawdy. Nie wiem czy chciałeś mi poprawić humor czy też może jeszcze bardziej go pogorszyć.  Znów czuje te dziwne ukłucie w sercu. To dalej namiastka miłości, która zawsze będzie tam gościem.  Chciałam być silna. Chciałam być wredna i oschła. Wszystko to obróciło się przeciwko mnie. Znów się zjawiłeś, tak niespodziewanie, a ja nie zdążyłam wymyśleć  żadnego scenariusza. Żadnej opcji. Musiałam robić wszystko na żywioł, a jak Ci wiadomo nigdy nie byłam typem osoby która jest spontaniczna. Zawsze lubiłam mieć wszystko zaplanowane. Zaplanowałam również nasze dalsze wspólne życie. Miało być usłane różami, a nie kolcami które wbijają się w delikatną skórę stóp i je ranią, do krwi. Boleśnie.  Teraz wiem, że warto żyć na własnych zasadach. Nie należy udawać nikogo kim się nie jest. Będę żyła dalej bez Ciebie. Nie będę dalej zawistna i egoistyczna. No właśnie egoizm, kolejna z teraźniejszych chorób. Ludzie myślą tylko o sobie. O własnych dobrach. Widzą czubek własnego nosa. Nigdy nie byłam egoistką do czasu aż poznałam Nadię. Nie żałuje tego, że zrobiłam parę rzeczy. Że wypowiedziałam wiele słów. Życie nie jest po to, aby żałować, dlatego że jest za krótkie. Cała noc minęła mi na przemyśleniach. Doszłam do wniosku, że nie mogę uciekać od Karola, bo to by było egoistyczne. Dzisiejszego poranka wykonałam telefon do przychodni, aby zarejestrować się na badania. Sama zastanawiałam się nad tym co powodują moje krwotoki z nosa oraz zawroty głowy.  Wiem, że to przemęczenie, lecz warto dmuchać na zimne. Wizytę mam na jutro rano.  Teraz należy wstać. Umyć się i iść na uczelnie. Gdy dotarłam do gmachu szkoły poczułam, wibracje telefonu, który momentalnie wyjęłam. Nadawcą wiadomości był nie kto inny jak Karol.

‘Słoneczko bezpiecznie dotarłaś do domu? ~ Karol’

‘Zważywszy na to, że odwiozłeś mnie pod samą klatkę to odpowiem, że na schodach nic mi się nie stało.

'Cała i zdrowa płakałam całą noc w poduszkę’

‘Jak to płakałaś Mery ? Chcesz, żebyśmy zaczęli się gniewać?’

‘Cała ta sprawa z Andrzejem do mnie wróciła, ale teraz już jest dobrze „Słoneczko”J ’

‘To dobrze, bo już się bałem. Spotkamy się ?’

‘Kiedy?’

‘Jutro? Koło 15 pasuje CI ?’

‘Pasuje, pasuje. Kolejny dzień bez uczelni J ‘

‘Czemu tak ?’

‘Badania:< Przecież kazałeś’

I tak nudnawy dzień na uczelni minął mi w towarzystwie Karola. Potem niestety musiał jechać na trening. Temat Andrzeja nie był poruszany. To dobrze, znów to wszystko by do mnie wróciło. Bełchatowski środkowy i mistrz samojebek staje się moim przyjacielem. Przyjazną duszą mimo, że znamy się tak krótko. To właśnie dzięki niemu przestałam myśleć o Tobie.

Każdy dzień bez niej jest katorgą. Każda chwila bez niej jest piekłem. Wiem, że nie umiem, że nie potrafię żyć bez niej. Jest moim promyczkiem nadziei. Widok jaki zastałem w kuchni rozdarł mnie od środka. Wiem, że Karol był niczemu nie świadom i nawet nie wiem czy nadal wie. Ciekawy jestem, czy Marika nadal jest u nas w domu, muszę wrócić, może jeszcze ją zastanę. Chcę wyjaśnić tą całą sprawę. Może ona mi jeszcze uwierzy. Może jest dla nas jeszcze jakąś szansa. Wbiegam jak oparzony do mieszkania, a tam odpowiada mi cisza. Nie ma ani Mery, ani Kłosa. Pewnie gdzieś wyszli. Cholera. Znów wszystko zjebałem. Miałem szanse, wczoraj w klubie wszystko wyjaśnić, to nie musiałem urazić się pieprzoną dumą. Musiałem milczeć. Musiałem patrzeć jak moja mała odchodzi. Siedzę na w salonie na kanapie przede mną na szklanym stole stoi połówka czystej wódki w której dziś zatapiać będę swoje smutki. Rano głowa mi będzie pękać, ale chwilowe ukojenie duszy jest dla mnie ważniejsze.  Nie mogę pogodzić się z tym, że on z nią. Że ją całował. Dotykał jej jędrnych piersi. Czuł ciepło delikatnych ud. Że mógł je całować. Dotykać. Kiedyś też mogłem. Zaprzepaściłem swoją szanse na szczęście i nie wiem czy kiedykolwiek będzie dane mi ją odkupić. Boje się tego strasznie. Może właśnie teraz nadszedł moment w którym powinienem odpuścić. Pozwolić jej odejść.  Odejść z mojego serca, mimo że będzie to cholerne trudne. Pierwsza miłość jest jak pierwszy powiew wiatru. Jak pierwsze spotkanie skóry z promieniami słonecznymi. Pierwszym płaczem małego dziecka zaraz po urodzeniu dla matki. Miłość to wszystko co nas otacza. Kochamy wiele rzeczy, nie koniecznie jest to druga osoba. Możemy kochać jakiś przedmiot. Jakąś idee. Ja ponad wszystko kocham ją. Ona kiedyś zabiłaby dla mnie, ja bym dla niej zamordował z zimną krwią. Oddałbym swoje życie za jedno jej skinienie. Za jedno ‘Wybaczam Ci Andrzejku’.  Żadna chwila już nie powróci. Żadna chwila już się nie powtórzy, bo co się stało zapisało już kartę w naszym życiowym scenariuszu. Ciężko mi to robić, ale zrobię to o czym przed chwilą myślałem, pozwolę jej ułożyć sobie życie z kimś innym. Nie wyjaśnię jej już nic. Niech żyje pełnią życia z kimś innym. Będę cieszył się widząc jej szczęście wymalowane na buzi, nawet jeśli szczęście te dałby jej mój najlepszy przyjaciel.  Po chwili słyszę dźwięk przekręcanego zamka w drzwiach i widzę wyłaniającą się postać przyjaciela.

-Wiesz Andrzej jesteś zwykłym chujem-powiedział i zniknął w swoim pokoju. Wtedy pomyślałem, że Mery mu wszystko powiedziała. Momentalnie się podniosłem i udałem się do pokoju chłopaka

-O co Ci chodzi?- zapytałem udając kompletnie nieświadomego ogromu sytuacji.

-O gówno mi chodzi jak nie wiesz o co, chodzi mi o to, jak potraktowałeś tą mała? Jak zwykłą rzecz. Jak Ci się znudziła to wywaliłeś ją do kosza. Tak po prostu, zostawiając samą sobie! Nie zważałeś na jej uczucia. Nie pomyślałeś jak się teraz czuje? Co z nią jest. Liczyłeś się tylko TY wielki Pan gwiazdor, mistrz transferów. Wielki środkowy-powiedział, a jego twarz przypominała już kolor dojrzałej w słońcu wiśni- Przejdź mi z drogi nie mam ochoty teraz z Tobą rozmawiać- dodał i wyszedł do łazienki. Stałem chwile w osłupieniu w jego pokoju. Wyszedłem z niego, poszedłem do salonu zabrałem wódkę i zamknąłem się w swoich czterech ścianach.

_____

Przepraszam z góry za tamten rozdział, który jak powiedziała z jedna z Was był poniżej oczekiwań. Nie ma co ukrywać taki był. Mam jednak nadzieję, że ten będzie lepszy. Nie wiem czemu, ale czytałam dziś całą historię od początku do końca. Płakałam na początkowych rozdziałach, a jak bóbr ryczałam już na epilogu. Nie wiem, to pewnie od dużego przywiązania do tej historii.

Jak widzicie powstała zakładka Wasze Historie i tam też prosiłabym, abyście zostawiały swoje linki dotyczące Waszych blogów bądź rozdziałów.

Teraz niespodzianka(?) od głupiej Annie. Będą dwa nowe blogi ode mnie. Pierwszy o M. Kubiaku drugi o G.Kosoku. Podam niżej linki, proszę Was wejdźcie napiszcie co Wam się nie podoba, a ja zmienię+poprawie+ogarnę to na samym wstępie.

G.Kosok
M.Kubiak (POJAWIŁ SIĘ PROLOG)


No i co więcej mogę dodać, zapraszam do czytania no i zostawienia po sobie każdej najdrobniejszej OPINII.

Pozdrawiam Annie