EPILOG

Czy znasz to uczucie kiedy, mocno zażyłą rozmowę z nocnym kolegą Morfeuszem przerywa Ci spadanie ciała w dół? Znasz to uczucie kiedy próbujesz się ocknąć, ale tam u góry ktoś próbuję Cię zatrzymać? Chcesz się wyrwać, walczysz sama ze sobą spinasz mięśnie i budzisz się z chorego letargu. Siadasz po turecku na miękkim materacu oblana zimnym potem.
Chciałabym, żeby moje życie miało inny bieg. Chciałabym, żeby wiele sytuacji nie miało miejsca. Siadam na łóżku i spoglądam na zegarek na którym dwie wskazówki ułożyły piękną godzinę 8:30. Zsuwam swoje wątłe ciało z łóżka i poddaje chuderlawo-krzywe nogi niebotycznemu obciążeniu wprawiając 55 kg w ruch. Kieruje się do łazienki by przygotować się na tak straszną wizytę u lekarza. Późniejsze spotkanie z Karolem nakłada na moją smutną twarz chodź krztę uśmiechu.
Nie mam zamiaru kolejnego dnia spędzić na to, by płaczem maskować swój ból.  Gorące krople wody z bojlera ogrzewają moje ciało powodując dosyć miłe dreszcze. Nogi wrosły mi w biały brodzik i nie chcą się ruszyć. Po chwili nie chętnie wychodzę z mojej oazy owijając się szorstkim ręcznikiem z wizerunkiem Kubusia Puchatka. Idę zaparzyć sobie aromatycznej zielonej herbaty. W tak zwanym między czasie nanoszę na swoje ciało ubranie na dziś. Włosy jeszcze mokre mają swój spoczynek na ramionach. Po raz kolejny wpadam w zadumę. Spoglądam na zegarek, a w myślach huczy głośne ‘cholera’ wybiegam z czerwonym jabłkiem w ręku w kierunku lekarza. Tam pobieraną mam krew, a potem sama zainteresowana ciepła ARH+ wypływa z mojego nosa. Dookoła mnie zbiegają się panie pielęgniarki przekrzykując się, a ja czuje smak Twoich ust. To dziwne. Co nie?
Po ciężkich wojażach w zabiegowym około godziny 14.30 opuszczam przychodnie lekarską. Zapinam suwak od beżowej wiatrówki po samą szyje, by innym przechodniom oszczędzić widoku zakrwawionej bluzki. Nie chce wzbudzać domysłów, bo przecież nie mam niebieskiej karty. Nikt nie bije mnie w domu. Wchodzę ponownie do mojej ‘willi z basenem i widokiem na Miasto Aniołów’, przebieram się w inne ciuchy uprzednio znów oblewając ciało wodą tym razem zimną. Znów biegiem ruszam do mojej ukochanej kawiarni, by spotkać się z przyjacielem. Na nadgarstku czuje zaciśnięcie, spoglądam na niego nic nie widzę, na usta wkrada się grymas zwany uśmiechem, przypominam sobie Twój dotyk.

-Witaj słoneczko. Pięknie dziś wyglądasz.- Wita się ze mną drugi bełchatowski środkowy, sadzając swoje cztery litery na krześle naprzeciw mnie.

-Cześć Karolku. Widzę, że humorek dopisuje. Jak na treningu ?- pytam, nie chce wkraczać na temat moich badań.

-Trening jest nie ważny. Jak na badaniach- nie chciałam mu mówić, że znów krew lała mi się z nosa. Znów zrobiłam z siebie świetną aktorkę.

-Wszystko w jak najlepszym porządku. Jutro rano jadę odebrać wyniki badań. Potem jadę najprawdopodobniej na kilka dni do domu, do Bydgoszczy. A potem od razu się widzimy. Prawda ?

-Oczywiście, że się widzimy. Już tęsknie za Tobą. Mamusie ucałuj i z tatusiem kielonka za mnie się napij. Właśnie Mery przyjedziesz na mecz za miesiąc, bo wtedy akurat będziemy grali u siebie, a nie na wyjeździe- mecz i kolejne spotkanie  z Tobą. Serce bije mi już milion razy na minutę. Robi mi się gorąco. Rumieniec oblewa mi twarz.

-Karol pożyjemy zobaczymy.

-Okej, okej mała. To co spacer? –  odeszliśmy od tematu. Pięknie.

-Z Tobą Karolku, zawsze-powiedziałam po czym wzięłam chłopaka pod rękę i ruszyliśmy w kierunku krakowskich plant.

Następnego dnia udałam się do przychodni po odebranie wyników. Recepcjonistka dała mi kopertę, pospiesznie otworzyłam kopertę oczy szybko przeczytały treść widomości, głowa dostarczyła wiadomość ’ Wszystko będzie dobrze, to szybko mnie’. Wstałam i udałam się do miasta mojego dorastania. Po kilku godzinach dotarłam do rodzinnego domu, weszłam wcześniej się nie zapowiadając, a to co usłyszałam zniszczyło mnie do końca. Byłam śmieciem zgniecionym i odrzuconym do spalenia. Byłam niczym. Wpadłam do łazienki i czym prędzej ochładzałam twarz zimną wodą, za chwile do pomieszczenia weszła matka

-Marika córciu co Ty tu robisz? –zapytała i chciała mnie przytulić.

-Nie dotykaj mnie!- krzyknęłam zalewając się łzami- Jak mogłaś mi to zrobić. Jak rodzona matka mogła mnie rozdzielić z osobą którą kocham nad życie? Powiedz mi jak ? – a ona nie odpowiadała nic- Mamo! Powiedz mi jak mogłaś?! Powiedz mi-po tych słowach opadłam bezwiednie na płytki. Płakałam czarny tusz rozlał się po moich rumieńcach. Po chwili wstałam umyłam ponownie buzie i wzięłam w dłoń znów rączkę od walizki i dodałam.- Moja matka umarła, dziś. Zostałam sierotą- i wyszłam z domu. Pojechałam nad morze, by tam oczyścić swoje myśli. Czułam się coraz gorzej pod względem fizycznym, ale pod względem psychicznym cieszyłam się, że wybrałam taką opcje na zakończenie mojego życiowego scenariusza. Mojego dramatu. Własnego, nieidealnego dramatu. Po tygodniu wróciłam do domu. Jest ciemno. Dochodzi 18. Czekam na Karola, obiecałam mu przecież, że się z nim umówię zaraz po powrocie. 

Zawsze nadejdzie dzień w którym nastąpi początek końca. Dzień naszego ostatecznego rozrachunku ze swoim życiem. Ostatnio uświadomiłam sobie, że żaden mężczyzna nie jest w stanie zastąpić Ciebie. Myślałam, że będę potrafiła obdarzyć Karola miłością. W sumie to i go obdarzyłam, bo kochałam go jak brata i cieszę się ,że i on kochał mnie jak małą młodszą siostrę. Dobrze, że nawet nie próbowaliśmy być razem.  Nie boje się zakończenia dzisiejszego dnia. Przygotowałam się na niego psychicznie oraz mentalnie. Jestem silna. Nigdy nie pokocham już nikogo tak mocno jak Ciebie. Nigdy też nie wybaczę swojej matce tej intrygi. Intrygi która nas rozdzieliła. Intrygi dzięki której muszę umierać w samotności. Jeszcze jestem w mieszkaniu i czekam na Karola. On o niczym nie wie. Wiem, że umrę dziś. Bo to się po prostu czuje. Chce się z nim pożegnać, bo z Tobą nie mogę. Nie widziałam Cię od tej pamiętnej imprezy, w której znów pokiereszowałeś moje serce. Stoję w kuchni. Zegar tyka coraz głośniej. Moje oczy rozmazują obraz. Nagle kolana uginają się pode mną i upadam na zimne płytki przy kuchennym aneksie. Krew wypływa mi z nosa oraz uszu tworząc brunatną drogę wspomnień. Przed oczami mam Twój uśmiech. Zarost. W głowie szumi mi dźwięk Twojego głosu. Powieki stają się coraz cięższe. Odpływam. Budzi mnie światło. Trzymasz mnie za rękę. Jest mi tak dobrze. Tak bardzo tęskniłam za tym wszystkim. A przede wszystkim za Tobą. Nic nie mówisz. Wstajesz podnosisz się i spotykasz moje stęsknione za Tobą usta i delikatnie je muskasz. Uśmiecham się.

-Czemu tu jesteś? Mówiłeś, że mnie nie kochasz. Ja już nie wiem kim jestem w Twoich oczach. Może mnie w nich nie ma ?A spoglądasz nimi na inną dziewczynę ? Dziewczynę którą chciałabym być-powiedziałam cicho.  Wzdrygnąłeś. Myślałeś, że śpię. Ze teraz będzie dobrze. Nie wiedziałeś co za chwilę się stanie.

-Wiesz, że tamte słowa były największa fikcją jaką mogłem tylko powiedzieć. Kocham Cię. Nigdy nie kochałem i nie będę kochać innej kobiety niż Ty. Każdego dnia chciałem zadzwonić powiedzieć, że mi przykro. Chciałem prosić abyśmy spróbowali jeszcze raz. Chciałem się budzić obok siebie mając głowę ułożoną koło Twojej. Chciałem patrzeć jak śpisz. Jak się uśmiechać. Znów chciałem słyszeć w jaki sposób się śmiejesz i wypowiadasz moje imię. Chciałem poczuć zapach Twoich perfum.  Po prostu chciałem Ciebie, bo kocham Cię Marika nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Bez Ciebie jestem nikim. Marika otwórz swoje serce. Otwórz je na mnie, proszę.- skończyłeś swój monolog niemal z łzami w oczach. Tak bardzo Cię kochałam. Tak bardzo za Tobą tęskniłam.

-Kocham Cię Andrzej-po tych słowach moje serce zakończyło swoją pracę. Maszyny zaczęły piszczeć. Może Bóg nie pozwolił mi odejść bez pożegnania z Tobą. W sumie jestem zła na siebie, że musiałeś patrzeć na moje odejście. Musiałeś patrzeć z boku jak zmieniam się w nicość. Jak zionę ducha. Mówią, że nigdy nie powinno się żałować chwil z osobą która wywoływała uśmiech na naszej twarzy.  Nasze życie jest kruche i krótkie. Jestem na to świetnym przykładem. Nie ma dwóch takich samych chwil. Dwóch takich samych uśmiechów. Ja żałuje jedynie tego ,że żyłam kilka miesięcy bez Ciebie. Że straciłam ten czas. Ostatni czas mojego życia.

Wykąpałem się po czym rozsiadłem się na kanapie trzymając kurczowo pilota w dłoni. Przed oczami miałem jej łzy. Znów cholerne wyrzuty sumienia. Nagle słyszę dźwięk swojej komórki. Karol? Co on chce o tej porze.? Po chwili moje serce staje na moment. Wbiegam do pokoju ubieram się i zgarniam ważne rzeczy do pokaźnej kieszeni. Kilka minut później siedzę w aucie kierując się na Kraków. Łamie wszelkie możliwe przepisy drogowe. Pragnę być przy niej. Nie wiem co jej się stało. Walczy o życie w jednym z krakowskich szpitali. Czemu byłem tak głupi?. Czemu nie wyjaśniłem tego wszystkiego ? Zniszczyłem wszystko. Zniszczyłem nas. Jestem na miejscu. Odnajduje ją bezbronną połączoną milionem kabelków. Siadam na plastikowym krzesełku. Pragnę przytulić jej wątłe ciało. Pragnę pocałować. Pragnę zatrzymać czas. Budzi się. Mój cały świat budzi się na moment. Całuje ja. Tak bardzo brakowało mi smaku jej ust. Jej spojrzenia. Jej uśmiechu. Po chwili znów pyta czemu to wszystko zrobiłem. Wiem ,że nie daje jej to spokoju. Mówię jej to co siedzi mi na sercu. Słyszę słowa ‘Kocham Cię Andrzej’ a potem dźwięk tego całego sprzętu. Patrzę jak do świętego Piotra odchodzi jedyna osobą którą kocham. Jak odchodzi ona. Nie wiem co mam robić. Zaczynam krzyczeć. Na sale wpadają pielęgniarki i lekarz. Zaczynają reanimacje. Moje oczy zalewają się łzami

-Zabierzcie go stąd do cholery!- krzyczy lekko zdenerwowany już lekarz. Patrzę mu na ręce. Boje się ,że ona naprawdę odejdzie. Po chwili wyprowadzają mnie ochroniarze z sali, bo pielęgniarki nie dają rady. Mijają minuty ,a mi wydaję się ,że mijają godziny.  Z pomieszczenia w którym leży moja księżniczka wynurza się wcześniej wymieniony lekarz. Z współczuciem na twarzy mówi ’przykro nam robiliśmy wszystko co w naszej mocy jednak jej życia nie udało nam się ocalić’. Wbiegam ponownie na sale w której leży jej wątłe ciało, które jeszcze przez chwile będzie ciepłe. Dostaje ataku agresji i przewracam z impetem stojący obok mnie stolik z przyrządami medycznymi. Krzyczę, że to nie może być prawda, że to cholerny sen, z którego za żadne skarby świata nie mogę się obudzić. Niemal doszczętnie rujnuje sale w której leży Ona. Znów biegają Ci sami ochroniarze, znów łapią mnie w swoje ohydne łapska ,by jedna z szczupłych pielęgniarek wbiła mi igłę strzykawki w szyje dzięki której Osuwam się powoli po ścianie na ziemię. Nogi znajdują się pod brodą. Twarz skrywa się w pokaźnych rękach a potem między kolanami. Czuje jak krew pulsuje mi w ciele. mam tego dość. Chce sam siebie rozszarpać. Zaczynam płakać jak dziecko. Straciłem ją. Osobę którą kocham. Straciłem swój tlen. Nie dam rady żyć bez niej jest to pewne. Mijają dni. Dowiedziałem się ,że Mery widziała ,ze umiera. Miała guza mózgu. Nie zgodziła się na operacje nie wiem czemu. Pojechałem na jej pogrzeb. W kościele podszedłem do trumny w której leżała uśmiechnięte jeszcze ale blada dziewczyna. Łzy spływały z moich policzków na jej czarną sukienkę jak oszalałe. Upadłem na kolana chowając twarz w jej zimną rękę. Poczułem uścisk. Wtedy doszło do mnie ,że ona zawsze będzie ze mną. Po chwili jej matka powiedziała mi ,że czas zamykać trumnę. Pocałowałem Ją ten ostatni raz. Wyszedłem z kościoła oglądając się ten ostatni raz. Na pochówek nie poszedłem. Nie mógłbym zdzierżyć jak chowają Ją kilka metrów pod ziemią. Wiem, że chodzi gdzieś teraz z aniołami i patrzy na mnie tam z góry i modli się by żyło mi się dobrze.

Może znajdę kiedyś kogoś kogo pokocham choć trochę tak jak Ciebie.  Strasznie za Tobą tęsknie.

_____________

Potoczyło się to inaczej niż chciałam, miał być jeszcze jeden rozdział lecz był słaby więc dziś oddaje w WASZE ręce epilog.

Ciężko jest mi się z Wami rozstawać. Ta historia stała się pierwszą poważną i refleksyjną dłuższą historia (bo przecież są oneparty) jaką pisałam. Zdziwiło mnie to, że Wam się podoba. Komentowałyście. Często miałam łzy w oczach, bo nie wierzyłam. Nie przypuszczałam, że pisze emocjonalnie. Dziś wiem, że historia ta miała troszkę emocji. Dla mnie tych emocji jest dużo dziś, w tym rozdziale pożegnalnym kończącym tą historie, lecz ode mnie to jeszcze nie koniec są przecież jeszcze 2 projekty. Jeśli któraś z Was dotrwa do EPILOGU na blogu ' Nie potrafię o Tobie zapomnieć' będziecie wiedziały, że najprawdopodobniej z pod mojej ręki nic nowego nie przeczytacie. 

Teraz jest mi nieprzyzwoicie gorąco, a łzy skapują na czarną obudowę laptopa. Nie wiem, ale najbardziej rozwaliły mnie słowa Mariki, która nie wie jak postrzegana jest w oczach swojego ukochanego. 

Epilog ten dedykuje mojej kochanej OLEŃCE <3

A teraz każdemu z osobna i wszystkim razem DZIĘKUJE, za każde wyświetlenie, za każde słowo, za komentarz, za to, że byłyście i mam nadzieje, że będziecie stale.

Jeśli macie jakieś miłe wspomnienie czy coś związanego z tym blogiem, to napiszcie w komentarzu.

Wasza Anka