Rozdział 7

Czym w dzisiejszych czasach jest kłamstwo ? Czy kłamstwo to szeroko rozumiana obłuda która kieruje ludźmi ? Czy dzięki kłamstwie dojdziemy do czegoś ? Czegoś dobrego ? Czy się wzbogacimy ? Czy kłamstwo to może jednak pozytywna sprawa ?  Nie wiem. Nie umiem odpowiedzieć na tamte pytania. Jestem jednak pewna dwóch innych rzeczy. Kłamstwo doprowadziło do tego, że nie jestem już z Tobą. Kłamałeś, że mnie kochasz, a ja Ci głupia wierzyłam. Zatracałam się w Tobie każdego dnia coraz bardziej.  Okazałam się jeszcze gorszym kłamcą od Ciebie. Wykorzystałam Twojego przyjaciela do swoich niecnych, albo raczej szczeniackich zagrań. Przeze mnie straciłeś kumpla. A ja sama straciłam również w Twoich oczach. Pięknych oczach. Zachowałam się egoistycznie, nie powiem, że mi się to nie podobało, bo bym sobie zaprzeczyła. Seks z Karolem okazał się czymś innym. Czymś bardziej szalonym, a może nawet i czymś wyzwolonym.  Nigdy nie myślałam, że będę aż tak zdesperowana, czy szalona by szukać ukojenia w jedno-nocnych przygodach.  Dzięki moim nie do końca przemyślanym słowom skłóciłam nas jeszcze bardziej, dodatkowo straciłam nowo poznanego kumpla. Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało.

Trwam z Karolem w pocałunku, który z chwili na chwilę traci na swojej intensywności. Z chwili na chwilę obawiam się jak potoczy się dzisiejszy poranek. Zastanawiam się co na to wszystko powie Karol.

-Dlaczego?- zapytał  z troską w oczach tak łatwo odczytaną środkowy. Nie  myślałam, że kiedyś odkryję tą stronę tego chłopaka.

-Nie pytaj. –powiedziałam. W sumie nie chciałam ciągnąć tego tematu.  Uważałam, że mówiąc o tym Kłosowi okaże się słaba, a ja już nie chciałam użalać się nad sobą.

-Siedzisz na kuchennym blacie w mojej koszulce i wyglądasz w niej tak bardzo seksownie, mam ochotę całować Cię po całym małym i kruchym ciele, ale jesteś byłą mojego przyjaciela. Przynajmniej tak zrozumiałem z waszej ‘romantycznej rozmowy’, wiec tak czy siak należą mi się jakieś wyjaśnienia. Nie uważasz? – Kurdę, w sumie ma racje.  Asertywność to moja słaba strona. Definitywnie. Boje się wracać do tamtych dni. Do tamtych chwil. Boje się drapać i poruszać ledwo co zaschnięte rany. Chłopak po raz kolejny podaje mi rękę, którą ja chwytam. Kierujemy się w kierunku salonu.  Chłopak sadza mnie sobie na kolanach.

-Byliśmy ze sobą pół roku. Był moją pierwszą miłością, a jak wiadomo pierwsze miłości są najtrwalsze. Najtrudniejsze i najciężej o nich zapomnieć, a dokładnie są niezapomniane.- do moich oczu zaczęły napływać pierwsze łzy. Ręce Karola ku pokrzepieniu mojej duszy kręciły kręgi na moich udach-Kochałam, znaczy dalej kocham go najbardziej na świecie. Z nim przeżyłam swój pierwszy raz. Z nim przeżyłam pierwsze kłótnie. Pierwsze odczucie zazdrości. Pierwsze motylki w  brzuchu. Był ze mną zawsze. Jak umarł mój tata. Jak chorowałam. Pewnego dnia miał po mnie przyjechać do szkoły, ale znów zapomniał. Szłam szczęśliwa zmierzając ku jego mieszkaniu. Przemierzając schodki co już po chwili byłam pod jego drzwiami. Zapukałam do drzwi. Odpowiedziała mi cisza. Zrezygnowana usiadłam na jednym ze stopni i wyczekiwałam na niego. Zjawił się po jakiś 40 minutach. Nie chciał mnie wpuścić do mieszkania, ale jak już w końcu przekroczyłam próg dostrzegłam pudła. Wszystko było spakowane. Gdy poprosiłam o wytłumaczenie powiedział, że się wyprowadza i, że mnie nie kocha. Że nigdy nie kochał, że udawał i zaczynał się dusić w tym mitycznym związku. I tak potem spędziłam 4 miesiące na wyleczeniu ran. –powiedziałam to, by potem wtulić się w zagłębienie szyi chłopaka. Łzy zaczęły spływać po moich policzkach skapując na jego klatkę piersiową i tworzyły na niej mokrą drogę pełną cierpienia.

-Nie płacz, błagam nie warto.-powiedział cicho głaskając mnie po plecach i całując w czubek głowy.

-Wcześniej nie mówił, że się przyjaźnicie. Jak zagadałeś do mnie w tym klubie i kątem oka dostrzegłam jego złączyłam fakty. Przepraszam, że zniszczyłam Twoją przyjaźń z nim. Przepraszam, że wystawiłam ją na próbę. Wiedz, że nie żałuje tego. Jeśli mogłabym cofnąć czas to nadal bym postąpiła tak samo. Nadal bym się z Tobą przespała.

-Daj spokój. Nie masz mnie za co przepraszać. Jako osoba trzecia która poznała tą historię powiem Ci, że Andrzej zachował się jak tchórz i dupek. Nie wiem co nim kierowało. Nigdy nie mówił, że tak z Tobą postąpił. Byłem pewien, że gra fair, okazało się, że ma postrzeganie świata niczym trzynastoletni chłopiec.

-Wiesz, będę się zbierać. Zanim dojadę jakimś busem do Krakowa to chwilę minie. Wiem, że dziś już nie zdążę na uczelnie, ale wiesz muszę wyleczyć kolejnego moralniaka.

-Chyba nie sądziłaś, że po pierwsze wypuszczę Cię z domu bez śniadania, a po drugie, że Cię nie odwiozę do domu

-Dam sobie radę.

-O Boże Mery !-powiedział głośno i nagle pobiegł do łazienki

-Karol co się dzieje ?- zapytałam

-Boże, nie czujesz? Leci Ci krew z nosa. Jezus Maria ja coś Ci zrobiłem. Przepraszam.- słysząc te słowa moje serce zaczęło szybciej bić. Pobiegłam do łazienki. Podniosłam głowę do góry. Po chwili krwawienie ustało. Umyłam buzie. Wyszłam z toalety, śniadanie i  ciepła herbata stały już na stole. Karol podszedł do mnie i się przytulił

-Przepraszam, zakrwawiłam Ci koszulkę. –powiedziałam cicho w tors siatkarza.

-Nic się nie stało. Wszystko już w porządku?- zapytał, a ja znów poczułam się kochana i doceniana. Poczułam, że jestem chociaż troszkę ważna w czyimś życiu. Że nie jestem anonimowa. Że nie jestem obojętna

-Tak wszystko w jak najlepszym porządku – nikle się uśmiechnęłam. Zjedliśmy śniadanie i ruszyliśmy w stronę Krakowa. Czas minął nam praktycznie na śmiechu i opowiadaniu sobie swojego życia. Gdy byliśmy już pod blokiem Karol spoważniał.

-Musisz mi coś obiecać.

-Co Karolku ?

-Pójdziesz do lekarza na badania.- stwierdził

-No nie wiem.

-Mery !-krzyknął.

- No dobrze, pójdę, pójdę- powiedziałam. W sumie sama się przestraszyłam, bo nie wiem co się ze mną dzieje.  Po chwili wymieniliśmy się numerami telefonu pożegnałam się z chłopakiem i udałam się na górę.

Nie wiem co mam myśleć. Nie wiem co mam czuć. Stoję nad rzeką, słyszę jej szum. Nie chce już żyć. Nie chce żyć bez niej.

___

Powiem Wam, że najgorsze jest to, że zaczynam przywiązywać się do tej historii, a jesteśmy praktycznie na finiszu. Nie wiem czy mówiłam, ale zaczęłam pisać nową historię. Kolejną 10 rozdziałową. Ale tym razem ostatnią w mojej 'karierze' bloggerki. Trochę się jeszcze ze mną pomęczycie.

Wróciłam już do domu. Nadrabiam wszelkie zaległości.

Zapraszam do KOMENTOWANIA i ZOSTAWIANIA CZEGOŚ PO SOBIE OPRÓCZ LINKÓW.

Pozdrawiam Annie